Henricus Stuerenburg

de vita sua.

Natus sum a. 1847 d. 23 m. Iul. Hiltperthusae in finibus Meiningensibus patre Rudolfo, gymnasii Hiltperthusani rectore, matre Amalia e gente Hohnbaum. Et pater e. Carolus frater, philologus uterque, morte mihi erepti sunt praematura. Ab a. 1857 ad a. 1866 discipulus eram gymnasii Hiltperthusani, cuius praeceptores Doberenz, Reinhard, Rittweger, Heim bene de me meriti sunt. Vere a. 1866 Bonnam me contuli et per ter senos menses scholas audivi inprimis Ottonis Ialinii et Iacobi Bernaysii, praeter hos Sybelii, Schaeferi, Gildemeisteri, exercitationibusque archaeologicis ab Iahnio institutis interfui. Autumno a. 1867 Lipsiam adii ibique inprimis usus sum acerrima Friderici Ritschelii disciplina, cuius societatis philologae sodalis eram ord. per duos annos. Neque studia grammatica, quibus et ipsis haec academia Lipsiensis floret Georgii Curtii auspiciis, neglexi Curtiique societatis grammaticae sodalis eram per ter senos menses. Per idem tempus sodalis eram ord. seminarii regii philol., cui praeerant Ritschelius, Curtius, Klotzius, seminariique paedagogici Ecksteiniani. Praeterea scholas audivi Klotzii, Drobischii, Zarnckii.

Inde a m. Oct. a. 1869 Hiltperthusae in legionis LXXXXV cohorte V militiae officio functus sum, contigitque mihi, ut cum eadem divisionis XXII legione in Friderici Guilelmi exercitu ad bellum Gallicum proficiscerer pugnisque interessem Woerthensi atque Sedanensi, Lutetiae obsidioni, Genabi Aurelianorum Chateaudunique expugnationi aliisque proeliis compluribus. Cum iterum Genabum impugnaremus, d. 2 m. Dec. capite vulneratus sum; quo ex vulnere post sex menses recreatus cum denuo stipendia meruissem, mense demum Sept. a. 1871 dimissus sum. Quod in pugnis officio non defueram, cruce ornatus sum ferrea et in equitum crucis Saxonicae Ernestinae cl. II numerum receptus.

Berolini deinde studia intermissa recolui scholasque audivi Hauptii, Bonitzii, Mommseni atque his quae antecedunt quaestionibus Lucretianis absolutis et ab universitatis Lipsiensis philosophorum ordine probatis d. 10 m. Iul. a. 1872 apud eundem ordinem examine summorum in philosophia honorum obtinendorum causa perfunctus sum. Quae Lucretianae quaestiones cum a Ritschelio dignae haberentur, quae in Acta soc. phil. reciperentur, sed compluribus de causis ante hunc mensem imprimi non possent, factum est, ut nonnullae libri I partes his ipsis annis cum a Munrone in ed. tertia a, 1873 tum a Bockemuellero in ed. Lucr. a. 1874 similiter atque a me ipso iam annis 1868 et 1869 diiudicatae sint; id quod me quodam modo aegre ferre haud dissimulo, sed ut mea iam missa facerem fieri non potuit per leges philosophorum ordinis universitatis Lipsiensis.

Superest, ut addam me a m. Oct. a. 1872 in schola Lipsiensi Thomana magistri officiis fungi.

Scripsi Lipsiae m. Iun. a. 1874.

QUAESTIONUM

LUCRETIANARUM

CAPITA DUO

DISSERTATIO INAUGURALIS

QUAM

CONSENSU ET AUCTORITATE

AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

IN

ALMA LITERARUM UNIVERSITATE FRIDERICA GUILELMA
BEROLINENSI
AD

SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES

RITE CAPESSENDOS

IPSIS KALENDIS JULIIS A. MDCCCLXXXII
HOR. XII.

PUBLICE DEFENDET

SCRIPTOR

GUILELMUS LOHMANN

BIELEFELDENSIS

ADVERSARIORUM PARTES SUSCIPIENT

IOHANNES ADAM, DR. PHIL.

HERMANNUS LUEBKE, CAND. PHIL.

MARTINUS SOROF, DR. PHIL.

BRUNSVIGAE

TYPIS M. BRUHNII

MDCCCLXXXII

Caput I.

De repetitionibus.

Cui debeantur loci in carmine Lucretiano repetiti quaestio adeo non ad consensum omnium soluta est, ut qui novissime eam tractavit, Gneissius, de versibus in Lucretii carmine repetitis Argentor. 1879, ita ut repetitiones alienas esse a Lucretio demonstraret, in praefatione commentationis Studemundum ab ipso dissentire fateatur. Antea Vahlenus, Monatsber. der Berl. Ak. 1877, contrariam sententiam etsi non pluribus confirmavit, diserte tamen pronuntiavit. Qui vero Gneissii libellum recensuerunt, Tohtius (Fleckeisen Jahrbb. 1879, 541-53) et Briegerus (Bursian Jahresb. 1879, II 201-8), quamquam non omnia comprobant, tamen non solum acumen auctoris agnoscunt, sed in multis rebus ei assentiuntur. Item Neumannus in commentatione de interpolationibus Lucretianis Halis Sax. 1875 multas repetitiones spurias esse ostendere studuit, quamquam multas voluit esse genuinas.

Quae cum ita sint, hanc quaestionem, quippe quae pertineat ad artem et ingenium poëtae recte aestimanda, denuo retractare constitui, praesertim cum iam non in universum repetitiones utpote molestae in carmine didactico a poëta abiudicentur, sed ex vera interpretatione singularum principia iudicii repetenda esse ab omnibus concedatur. Nec iam offensiones omnes interpolationis signa habentur. Permultas enim Tohtius et Briegerus imperfecto carminis statu excusari censuerunt. Sed cum ille Gneissium secutus non dubitet partes, quae non sine damno carminis desunt, Lucretio adimere (e. g. vv. III 87-93, qui prooemium libri concludunt), et Briegerus quidem versus, qui etsi non requiruntur tamen maiores offensiones non praebent (e. g. illius prooemii vv. 87-90), interpolatos esse existimet: fundamenta crisis adhuc valde vacillare mihi videntur. Gneissius autem ipse quoniam commentatione sua repetitiones condemnavit, praesumptam illam