AD

O DE IX.

THALIARCHU M.

Quo magis saevit hiems, eo magis voluptati

indulgendum.

METR. XVI.

Vides, ut alta stet nive candidum
Soracte; nec iam sustineant onus
Silvae laborantes; geluque

Flumina constiterint acuto?
Dissolve frigus, ligna super foco
Large reponens; atque benignius
Deprome quadrimum Sabina,
Õ Thaliarche, merum diota.
Permitte Divis cetera: qui simul
Stravere ventos aequore fervido
Deproeliantes; nec cupressi,

Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quaerere: et

Quem sors dierum cumque dabit, lucro

Appone; nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas;

Donec virenti canities abest

Morosa. Nunc et campus, et areae;
Lenesque sub noctem susurri
Composita repetantur hora:
Nunc et latentis proditor intimo
Gratus puellae risus ab angulo;
Pignusque dereptum lacertis,
Aut digito male pertinaci.

5

10

15

20

5

10

15

20

ODE X.

HYMNUS AD MERCURIUM.

Quem laudat a facundia, a parentibus, a palaestrae et lyrae inventione, a maxima in furando calliditate, atque ab iis, quibus fungitur, muneribus.

METR. XVII..

Mercuri, facunde nepos Atlantis,
Qui feros cultus hominum recentum
Voce formasti catus, et decorae
More palaestrae:

Te canam, magni lovis, et Deorum
Nuncium, curvaeque lyrae parentem;,
Callidum, quidquid placuit, iocoso
Condere furto.

Te, boves olim nisi reddidisses
Per dolum amotas, puerum minaci
Voce dum terret, viduus pharetra,
Risit Apollo.

Quin et Atridas, duce te, superbos,
Ilio dives Priamus relicto,

Thessalosque ignes, et iniqua Troiae
Castra fefellit.

Tu pias laetis animas reponis
Sedibus; virgaque levem coerces
Aurea turbam, superis Deorum
Gratus, et imis.

-A D LE U C 0 N O E N.

Hortatur Leuconoen, ut, omissa futurorum cura, voluptati indulgeat; argumento a vitae brevitate et celeritate ducto.

METR. II.

Tune quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi Finem Di dederint, Leuconoe; nec Babylonios Tentaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati. Seu plures hiemes, seu tribuet Iupiter ultimam, Quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum; sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida

Aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.

5

XXXXX

XXXXX XXXXXXXXXX

ODE

XII

AD CAESAREM AUGUSTU M.

Collaudatis Dís, heroibus, virisque aliquot claris, tandem ad divinas Augusti laudes descendit, eumque illis praefert.

METR. XVII.

Quem virum, aut heroa, lyra, vel acri

Tibia sumis celebrare, Clio?

Quem Deum? Cuius recinit iocosa

Nomen imago,

Aut in umbrosis Heliconis oris,

Aut super Pindo, gelidove in Haemo?

10

15

20

25

30

35

40

Unde vocalem temere insequutae
Orphea silvae,

Arte materna rapidos morantem
Fluminum lapsus, celeresque ventos,
Blandum et auritas fidibus canoris
Ducere quercus.

Quid prius? Dicam solitis Parentem
Laudibus, qui res hominum, ac Deorum,
Qui mare, ac terras, varïïsque mundum
Temperat horis.

Unde nil maius generatur ipso,

Nec viget quidquam simile, aut secundum:
Proximos illi tamen occupabit
Pallas honores.

Proeliis audax, neque te silebo,
Liber; et saevis inimica virgo
Belluis; nec te, metuende certa,
Phoebe, sagitta.

Dicam et Alciden, Puerosque Ledae;
Hunc equis, illum superare pugnis
Nobilem: quorum simul alba nautis
Stella refulget,

Defluit saxis agitatus humor;
Concidunt venti, fugiuntque nubes:
Et minax, Dî sic voluere, ponto.
Unda recumbit..

Romulum post hos prius, an quietum
Pompili regnum memorem; an superbos
Tarquini fasces, dubito, an Catonis
Nobile letum.

Regulum, et Scauros, animaeque magnae
Prodigum Paullum, superante Poeno,
Gratus insigni referam Camena,

Fabriciumque.

Te minor laetum regat aequus Orbem

Tu gravi curru quaties Olympum;

Tu parum castis inimica mittes

Fulmina lucis.

ODE XIII.

A D LY DIAM.

Moleste fert Telephium rivalem sibi a Eydia

anteponi..

METR. V.

Quum tu, Lydia, Telephi

Cervicem roseam, cerea Telephi

Laudas brachia, vae! meum,

Fervens difficili bile tumet jecur.

55

60