η βροτοίς άφροντις άγαν άδεια σχετλίαν έφυσεν άπειρον άταν: ουρέων δ' ως αζαλέων έν άγκει

αίψ άναμαιμα

νήριτον σπινθήρ αΐδηλος ύλαν,
ως στάσις δειλαϊς φρεσίν εμπεσούσα
μυρίους λυμαινομένα φάλαγγας

ρίμφα δεδήει.

εύρε δ' ενταύθ' α τριτάλαιν' αποικίς, ευτε καπνοίσων καθ' οδώς άγυιάν φοινίας ρεύμ' όκρυόεν θαλάσσας

είδ' επίκλυζον·

είδε βαλβίδων προδότας έπ' άκρων αιματορρόφους συμένους κλόνοισι, δεσπόταις άημα λυγρού πνέοντας

σμερδνόν ολέθρω.

α- κέαρ ψυχρoν κρύος αμφιπίτνει: πως φράσω τάνθένδε ; τίς ών άκουεν τλάσεται και παίδων γα φίλων κατ' όσσως

άλγεσι δεινοίς

(ώ πόποι) λυγισδόμενοι τοκες θυμόν εξέπνουν λίγα δ' έβρέμοντο ναπίων μας άρτιβρεφείς ευγμοί

ματρός ες ώτα:

παρθένως δ' αγνάς έμίαιν' άλαστα βαρβάρων λυσσάματ' έσωσε δ' ουδέν εύγματ’, ου γουνός λαβαι αιματηρού,

ουκ ατεόντων

θάρσος ηρώων: τί ποκ' εν μέσοισιν
αρπαγείς πέπoνθε λύκους κυναγός ;
οι δ' όμως θωμοίσιν επί σφαγέντων

κάππεσον αυτοί.

όψε δή και παμμίαρους φονήας
είλε ποιναΐς α Νέμεσις τελείαις:
φεύ. το μηδ' αμών άτερ αιμάτων τι-

μωρα πεπράχθαι.

και γαρ αν παντα γα πέδον δάκνωσιν ανδρος ανθ' ενός δέκα των μυσατών, άρα μείων εισι γόω στεναγμος

πατρίδ' αν αίαν και

ύμμε δη τως εν προμάχοις πεσόντας,
ύμμ’ αγακλειτο θαλέθοντας αίνω
πως δακρύσωμεν ; τινα δ' αμπί τύμβως

αστέον ύμνον;

χράτε σεμναΐς Κασταλίδες λύραισι ποιος ηρώων τάφος ; ου λίθω γαρ μούνον, ουδ' εν μαρμαρέα κρυφαίοι

λάρνακι κείνται.

EV

αλλ' όποι γαίας λιγύφωνος έχει κληδόνος σάλπιγξ κιθάρα τ' αοιδώ, μναμόνων τηνει πραπίδων έσωθε

ζώσιν ες αιές.

τοις δε Δαίμων ουράνιος πορίζει όλβίαν αιώνα πόνων άπειρον, λείμακας φοινικορόδους λαχουσιν,

ώ κελαρύσσει

λαμπρα κραναν αενάων ρέεθρα,
κουκέτ' άλγεί νιν κρύος ούτε καυμα:
τοια δή προς Πατρός αεί κέκρανται

δώρα βροτοίσιν,

οίτινες τέκνων πέρι και δαμάρτων
ευκλεώς μαχεσσάμενοι τελευτωσ'
οι κλέους λείποισ’ αρετάς τ' όπισθεν

άφθιτον αυγάν.