Billeder på siden
PDF
ePub

ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum 10 ludere quae vellem calamo permisit agresti. MELIBOEUS.

Non equidem invideo, miror magis; undique totis usque adeo turbatur agris. en ipse capellas protinus aeger ago; hanc etiam vix, Tityre, duco. sic inter densas corylos modo namque gemellos, 15 spem gregis, a! silice in nuda conixa reliquit.

saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset,
de caelo tactas memini praedicere quercus.
sed tamen iste deus qui sit da, Tityre, nobis.

TITYRUS.

Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi 20 stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus pastores ovium teneros depellere fetus.

sic canibus catulos similes, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna solebam. verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, 25 quantum lenta solent inter viburna cupressi.

MELIBOEUS.

Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi?
TITYRUS.

Libertas, quae sera tamen respexit inertem,
candidior postquam tondenti barba cadebat;

[blocks in formation]
[ocr errors]

respexit tamen et longo post tempore venit, 30 postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat, nec spes libertatis erat nec cura peculi: quamvis multa meis exiret victima saeptis pinguis et ingratae premeretur caseus urbi, 35 non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.

MELIBOEUS.

Mirabar quid maesta deos, Amarylli, vocares,
cui pendere sua patereris in arbore poma:
Tityrus hinc aberat. ipsae te, Tityre, pinus,
ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant.

TITYRUS.

40 Quid facerem? neque servitio me exire licebat
nec tam praesentis alibi cognoscere divos.
hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis
bis senos cui nostra dies altaria fumant.

hic mihi responsum primus dedit ille petenti: 45 pascite ut ante boves, pueri: submittite tauros.'

MELIBOEUS.

Fortunate senex! ergo tua rura manebunt.

et tibi magna satis, quamvis lapis omnia nudus
limosoque palus obducat pascua iunco.

[blocks in formation]

50

55

65

non insueta gravis tentabunt pabula fetas,
nec mala vicini pecoris contagia laedent.
fortunate senex! hic inter flumina nota
et fontis sacros frigus captabis opacum.
hinc tibi, quae semper, vicino ab limite saepes
Hyblaeis apibus florem depasta salicti
saepe levi somnum suadebit inire susurro,
hinc alta sub rupe canet frondator ad auras:
nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes
nec gemere aëria cessabit turtur ab ulmo.

TITYRUS.

60

Ante leves ergo pascentur in aethere cervi,
et freta destituent nudos in litore pisces;
ante pererratis amborum finibus exsul
aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim,
quam nostro illius labatur pectore vultus.

MELIBOEUS.

At nos hinc alii sitientis ibimus Afros,

pars Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen
et penitus toto divisos orbe Britannos.
en umquam patrios longo post tempore finis,
pauperis et tuguri congestum caespite culmen

sichert hat, so ist er ihm doch wie für vieles dankbar.

49. graves fetae, die trächtigen Mutterschafe, nach andern die schwer, mühsam sich hinschleppenden Schafe, die erst geboren haben. - tent abunt, werden krank machen. 51. inter flumina nota. Die Gegend ist von zahlreichen Bächen durchzogen und erhält von dem reichlichen Wasser Kühlung.

52. opacum, vgl. v. 1. 4. 53. hinc hinc, Ausmalung des landschaftlichen Bildes. vicino ab limite, nähere Bestimmung zu hinc. quae semper, nämlich suasit, d. h. das Gehege, welches bisher das deine war, wird auch fernerhin dich erfreuen, dein Eigenthum wird dir verbleiben.

54. Hyblaeis apibus. Die Stadt Hybla nördlich von Syrakus war wegen ihres Honigs bekannt.

56. frondator, der Winzer, welcher das dichte Laub ausschneidet, damit die Sonnenstrahlen auf die Trauben fallen können.

[merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small]
[ocr errors][ocr errors][ocr errors]

post aliquot mea regna videns mirabor aristas? 70 impius haec tam culta novalia miles habebit, barbarus has segetes: en quo discordia civis perduxit miseros! en quis consevimus agros! insere nunc, Meliboee, piros, pone ordine vites. ite meae, quondam felix pecus, ite capellae. 75 non ego vos posthac viridi proiectus in antro dumosa pendere procul de rupe videbo; carmina nulla canam; non me pascente, capellae, florentem cytisum et salices carpetis amaras.

TITYRUS.

Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem 80 fronde super viridi: sunt nobis mitia poma, castaneae molles et pressi copia lactis.

et iam summa procul villarum culmina fumant,
maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

ECLOGA II.

Formosum pastor Corydon ardebat Alexim, delicias domini; nec quid speraret habebat. tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos

69. aliquot aristas. Meliböus denkt mit Wehmuth daran, dass das jetzt sorgfältig gebaute und fruchtbare Ackerland von dem nur auf Raub und Wohlleben denkenden Soldaten (impius miles) vernachlässigt werden wird.

71. barbarus. In den römischen Legionen dienten damals Leute aus verschiedenen Völkern.

73. inserere. Durch Aufpfropfen veredelter Zweige wird dem Baum feinere Frucht abgewonnen. dine, in Reihen, wie es die Ordnung der Weinpflanzung erfordert.

or

75. viridi in antro, in einer von Laub umrankten Grotte. iectus, vgl. v. 1.

pro

78. cytisus, Geisklee, von angenehmem Geruch und Geschmack der Blätter, desshalb von Bienen, Schafen, Ziegen, Rindern gesucht, wächst zu baumartigem Strauch. Die stark wuchernden Zweige wur

[ocr errors]

den häufig geschnitten und lieferten reichliches und gutes Viehfutter.

81. molles, ähnlich wie mitia vom zarten Obst oder milden Wein.

82. culmina fumant, wenn die Mahlzeit bereitet wird.

Zweite Ecloge. Corydon, ein sicilischer Hirte, giebt seinen Empfindungen in Folge verschmähter Liebe zu Alexis Ausdruck. Das Gedicht, eine oft wortgetreue Nachahmung des Theocrit, ist der Zeit nach das erste unter den Eclogen Vergils.

1. ardebat Alexim. ardere ist hier nach Art der Verba der Gemüthsbewegung mit einem Accusativ verbunden.

3. tantum. Ohne alle Hoffnung den Alexis zu gewinnen blieb ihm nur so viel, dem dunkeln Schatten des Waldes sein Leid zu klagen.

assidue veniebat.

ibi haec incondita solus
5 montibus et silvis studio iactabat inani:
O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas?
nil nostri miserere? mori me denique coges.
nunc etiam pecudes umbras et frigora captant;
nunc viridis etiam occultant spineta lacertos,
10 Thestylis et rapido fessis messoribus aestu
allia serpullumque herbas contundit olentis.
at mecum raucis, tua dum vestigia lustro,
sole sub ardenti resonant arbusta cicadis.
nonne fuit satius, tristis Amaryllidis iras
15 atque superba pati fastidia? nonne Menalcan,
quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses?
o formose puer, nimium ne crede colori!
alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur.
despectus tibi sum, nec qui' sim quaeris, Alexi,
20 quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans:

mille meae Siculis errant in montibus agnae;
lac mihi non aestate novum, non frigore defit.
canto, quae solitus, si quando armenta vocabat,
Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho.

[ocr errors]

25 nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi,
cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim

[merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors]
« ForrigeFortsæt »