ODE X.

AD LICINIVM MVRENAM.

Rectius

ectius vives, Licini, neque altum

Semper urgendo; neque, dum procellas

Cautus horrescis, nimium premendo
Litus iniquum.

Auream quisquis mediocritatem
Diligit, tutus caret obsoleti

Sordibus tecti, caret invidenda
Sobrius aula.

Saevius ventis agitatur ingens
Pinus; et celsae graviore casu
Decidunt turres; feriuntque summos
Fulmina montes.

Sperat infestis, metuit secundis
Alteram sortem bene praeparatum

Pectus. Informes hiemes reducit
Iuppiter; idem

Summovet. Non, si male nunc, et olim
Sic erit: quondam cithara tacentem
Suscitat Musam, neque semper arcum
Tendit Apollo.

Rebus angustis animosus atque

Fortis appare: sapienter idem

Contrahes vento nimium secundo
Turgida vela.

ODE XI.

AD QVINCTIVM HIRPINVM.

Quid bellicosus Cantaber, et Scythes,

Hirpine Quincti, cogitet, Hadria

Divisus obiecto, remittas

Quaerere; nec trepides in usum

Poscentis aevi pauca. Fugit retro

Levis iuventas, et decor; arida
Pellente lascivos amores

Canitie, facilemque somnum:
Non semper idem floribus est honor
Vernis; neque uno Luna rubens nitet
Vultu: quid aeternis minorem
Consiliis animum fatigas?

Cur non sub alta vel platano, vel hac
Pinu iacentes sic temere, et rosa
Canos odorati capillos,

Dum licet, Assyriaque nardo

Potamus uncti? Dissipat Evius
Curas edaces. Quis puer ocius
Restinguet ardentis Falerni

Pocula praetereunte lympha?
Quis devium scortum eliciet domo
Lyden? eburna, dic age, cum lyra
Maturet, in comtum Lacaenae

More comam religata nodum.

ODE XII.

AD MAECENATEM.

Nolis longa ferae bella Numantiae,

Nec dirum Hannibalem, nec Siculum mare
Poeno purpureum sanguine, mollibus.
Aptari citharae modis;

Nec saevos Lapithas, et nimium mero
Hylaeum; domitosve Herculea manu
Telluris iuvenes, unde periculum
Fulgens contremuit domus

Saturni veteris: tuque pedestribus
Dices historiis proelia Caesaris,
Maecenas, melius, ductaque per vias
Regum colla minacium.

Me dulces dominae Musa Licymniae
Cantus, me voluit dicere lucidum
Fulgentes oculos, et bene mutuis

Fidum pectus amoribus:

Quam nec ferre pedem dedecuit choris,
Nec certare ioco, nec dare brachia
Ludentem nitidis virginibus, sacro
Dianae celebris die.

Num tu, quae tenuit dives Achaemenes,
Aut pinguis Phrygiae Mygdonias opes
Permutare velis crine Licymniae,

Plenas aut Arabum domos;

T

Dum flagrantia detorquet ad oscula Cervicem, aut facili saevitia negat, Quae poscente magis gaudeat eripi, Interdum rapere occupet?

ODE XIII.

IN ARBOREM.

Ille et nefasto te posuit die,

Quicumque primum et sacrilega manu
Produxit, arbos, in nepotum

Perniciem, opprobriumque pagi.

Illum et parentis crediderim sui

Fregisse cervicem, et penetralia
Sparsisse nocturno cruore

Hospitis: ille venena Colcha,

Et quidquid usquam concipitur nefas,
Tractavit, agro qui statuit meo

Te triste lignum, te caducum

In domini caput immerentis.

Quid quisque vitet, nunquam homini satis
Cautum est in horas. Navita Bosporum
Poenus perhorrescit, neque ultra
Caeca timet aliunde fata;

Miles sagittas, et celerem fugam

Parthi, catenas Parthus, et Italum
Robur: sed improvisa leti

Vis rapuit, rapietque gentes.
Quam pene furvae regna Proserpinac,
Et iudicantem vidimus Aeacum,

Sedesque discretas piorum, et

Aeoliis fidibus querentem