HORATII FLACCI

CARMINVM

LIBER QVARTVS.

ODE I.

AD VENEREM.

Intermissa, Venus, diu,

Rursus bella moves. Parce, precor, precor!

Non sum qualis eram bonae

Sub regno Cinarae. Desine, dulcium

Mater saeva Cupidinum,

Circa lustra decem flectere mollibus

Iam durum imperiis: abi,

Quo blandae iuvenum te revocant preces. Tempestivius in domo

Paulli, purpureis ales oloribus, Comissa bere Maximi,

Si torrere iecur quaeris idoneum.

Namque et nobilis, et decens,

Et pro sollicitis non tacitus reis,

Et centum puer artium,

Late signa feret militiae tuae:

Et quandoque potentior

Largis muneribus riserit aemuli,

Albanos prope te lacus

Ponet marmoream sub trabe citrea.

Illic plurima naribus

Duces tura; lyraeque, et Berecyntiae Delectabere tibiae

Mixtis carminibus, non sine fistula. Illic bis pueri die

Numen cum teneris virginibus tuum Laudantes, pede candido

In morem Saliûm ter quatient humum. Me nec femina, nec puer

Iam, nec spes animi credula mutui,

Nec certare iuvat mero,

Nec vincire novis tempora floribus.

Sed cur, heu! Ligurine, cur

Manat rara meas lacryma per genas?

Cur facunda parum decoro

Inter verba cadit lingua silentio? Nocturnis te ego somniis

Iam captum teneo, iam volucrem sequor

Te per gramina Martii

Campi, te per aquas, dure, volubiles.

ODE II.

AD IVLVM ANTONIVM.

Pindarum quisquis studet aemulari,

Iule, ceratis ope Daedalea
Nititur pennis, vitreo daturus

Nomina ponto,

Monte decurrens velut amnis, imbres
Quem super notas aluere ripas,
Fervet, immensusque ruit profundo
Pindarus ore;

Laurea donandus Apollinari,

Seu per audaces nova dithyrambos
Verba devolvit, numerisque fertur
Lege solutis:

Seu Deos, regesve canit, Deorum
Sanguinem, per quos cecidere iusta
Morte Ceutauri; cecidit tremendae
Flamma Chimaerae:

Sive, quos Elea domum reducit

Palma caelestes, pugilemve, equumve

Dicit, et centum potiore signis
Munere donat:

Flebili sponsae iuvenemve raptum

Plorat; et vires, animumque, moresque

Aureos educit in astra, nigroque
Invidet Orco.

Multa Dircaeum levat aura cycnum,
Tendit, Antoni, quoties in altos
Nubium tractus: ego, apis Matinae
More, modoque

Grata carpentis thyma per laborem
Plurimum, circa nemus, uvidique
Tiburis ripas operosa parvus
Carmina fingo.

Concines maiore poeta plectro
Caesarem, quandoque trahet feroces
Per sacrum clivum, merita decorus
Fronde, Sicambros:

Quo nihil maius, meliusve terris

Fata donavere, bonique Divi;

Nec dabunt, quamvis redeant in aurum
Tempora priscum.

Concines laetosque dies, et Vrbis
Publicum ludum super impetrato

Fortis Augusti reditu, forumque
Litibus orbum.

Tum meae (si quid loquar audiendum)

Vocis accedet bona pars: et,

o sol

Pulcher, o laudande, canam, recepto

Caesare felix.

Teque, dum procedis, io Triumphe!
Non semel dicemus, io Triumphe!
Civitas omnis; dabimusque Divis
Tura benignis.

Te decem tauri, totidemque vaccae,
Me tener solvet vitulus, relicta
Matre qui largis iuvenescit herbis
In mea vota;

Fronte curvatos imitatus ignes
Tertium lunae referentis ortum,

Qua notam duxit, niveus videri,
Cetera fulvus.