O quisquis volet impias Caedes et rabiem tollere civicam; Si quaeret PATER URBIUM Subscribi statuis, indomitam audeat Refrenare licentiam, Clarus postgenitis: quatenus (neu nefas!) Virtutem incolumem odimus, Sublatam ex oculis quaerimus invidi. Quid tristes querimoniae Si non supplicio culpa reciditur? Quid leges sine moribus. Vanae proficiunt; si neque fervidis Pars inclusa caloribus Mundi, nec Boreae finitimum latus, Durataeque solo nives Mercatorem abigunt? horrida callidi Vincunt aequora navitae? Magnum pauperies opprobrium jubet Quidvis et facere et pati, Virtutisque viam deserit arduae ? Vel nos in Capitolium, Quo clamor vocat et turba faventium, Vel nos in mare proximum Gemmas et lapides, aurum et inutile, Summi materiem mali, Mittamus, scelerum si bene poenitet. Eradenda cupidinis Pravi sunt elementa: et tenerae nimis Mentes asperioribus Formandae studiis. Nescit equo rudis Knows not, and is afraid to hunt: more meet Nathless, I know not what, aye lacketh there. Mr. Macleane supposes the aid of Bacchus to be here invoked for some projected poem in honour of Augustus, which may or may not have been subsequently composed. WHITHER me, Bacchus, filled with thee, Thus hurriest thou? Unto what groves or caves am I Sped in unwonted ecstasy? Within what grot o'erheard, shall I essay, on high Amid the stars and Jove's conclave, Illustrious Caesar's sheen for ever to install? I shall achieve a new, soul-stirring stave, By other mouth unsung yet. Sleepless Bacchanal, From mountain range contèmplating Hebrus, and all snow-whitened Thrace, and Rhodope Which savage feet are traversing, Is even so inspired. What pleasure 'tis to me Haerere ingenuus puer, Venarique timet; ludere doctior Seu Graeco jubeas trocho, Seu malis vetita legibus alea : Cum perjura patris fides Consortem socium fallat et hospitem : Indignoque pecuniam Heredi properet. Scilicet improbae Crescunt divitiae; tamen Curtae nescio quid semper abest rei. XXV. AD BACCHUM. Quo me, Bacche, rapis tui Plenum quae nemora aut quos agor in specus, Velox mente nova! quibus Antris egregii Caesaris audiar Aeternum meditans decus Stellis inserere et consilio Jovis ! Dicam insigne, recens, adhuc Indictum ore alio. Non secus in jugis Exsomnis stupet Evias, Hebrum prospiciens, et nive candidam Thracen, ac pede barbaro Lustratam Rhodopen. Ut mihi devio By river bank, through lonely wood To rove admiring! Oh, o'er Naiads absolute And Bacchant priestesses, endued With hands of force enow tall ash-trees to uproot, Naught petty, naught in lowly mode, Naught mortal, will I utter. Lenaeus to pursue the god Peril 'tis, yet sweet, Around whose cinctured brows verdurous vine-leaves meet. Whether this was written when the poet was becoming painfully conscious of getting on in years, or whether it is an ordinarily successful suitor's exclamation of disgust at his first rebuff, is a fair specimen of 'Quaestiones Horatianae.' Fortunately the words of the Ode will warrant either interpretation: so the reader can choose for himself between the two. A PROPER ladies' man of late was I, Now, with my arms discharged from fight, Which sea-born Venus on the leftward side Torch, crowbar, bow, which heretofore Goddess, who happy Cyprus own'st, and whose Ah queen! let by thy scourge upraised Ripas et vacuum nemus Mirari libet! O Naïadum potens, Baccharumque valentium Proceras manibus vertere fraxinos, Nil parvum aut humili modo, Nil mortale loquar. Dulce periculum est, O Lenaee, sequi deum Cingentem viridi tempora pampino. XXVI. VIXI puellis nuper idoneus, Oppositis foribus minaces. O quae beatum diva tenes Cyprum, et Regina, sublimi flagello Tange Chloën semel arrogantem. |