Frigida vix cœlo noctis decesserat umbra, Quum ros in tenera pecori gratissimus herba, Incumbens tereti Damon sic cœpit olivæ :

DAM. "Nascere, præque diem veniens age, Lucifer, almum; Conjugis indigno Nisæ deceptus amore Dum queror, et divos, quanquam nil testibus illis Profeci, extrema moriens tamen alloquor hora. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Mænalus argutumque nemus pinosque loquentes Semper habet: semper pastorum ille audit amores, Panaque, qui primus calamos non passus inertes. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Mopso Nisa datur; quid non speremus amantes? Jungentur jam gryphes equis; ævoque sequenti Cum canibus timidi venient ad pocula damæ. Mopse, novas incide faces; tibi ducitur uxor; Sparge, marite, nuces; tibi deserit Hesperus tam, Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. O digno conjuncta viro, dum despicis omnes, Dumque tibi est odio mea fistula, dumque capellæ, Hirsutumque supercillium, promissaque barba, Nec curare deum credis mortalia quemquam ! Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Sepibus in nostris parvam te roscida mala (Dux ego vester eram) vidi cum matre legentem. Alter ab undecimo tum me jam ceperat annus; Jam fragiles poteram a terra contingere ramos. Ut vidi, ut perii, ut me malus abstulit error! Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Nunc scio, quid sit Amor; duris in cotibus illum Aut Tmaros, aut Rhodope, aut extremi Garamantes Nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Sævus Amor docuit natorum sanguine matrem Commaculare manus; crudelis tu quoque, mater. Crudelis mater magis, an puer improbus ille? Improbus ille puer; crudelis to quoque, mater. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Nunc et oves ultro fugiat lupus: aurea duræ Mala ferant quercus; narcisso floreat alnus : Pinguia corticibus sudent electra myricæ ; Certent et cycnis ululæ; sit Tityrus Orpheus; Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Omnia vel medium fiant mare. Vivite silvæ; Præceps aërii specula de montis in undas

Deferar; extremum hoc munus morientis habeto.
Desine Mænalios, jam desine, tibia, versus."

Hæc Damon: vos, quæ responderit Alphesibous.
Dicite, Pierides; non omnia possumus omnes.

ALPH. "Effer aquam, et molli cinge hæc altaria vitta,
Verbenasque adole pingues et mascula thura.
Conjugis ut magicis sanos avertere sacris
Experiar sensus; nihil hic nisi carmina desunt.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Carmina vel cœlo possunt deducere lunam;
Carminibus Circe socios mutavit Ulixi;
Frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Terna tibi hæc primum triplici diversa colore
Licia circumdo, terque hæc altaria circum
Effigiem duco; numero deus impare gaudet.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores;

Necte, Amarylli, modo; et Veneris, dic, vincula necto.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Limus ut hic durescit, et hæc ut cera liquesit
Uno eodemque igni: sic nostro Daphnis amore.
Sparge molam, et fragiles incende bitumine lauros :
Daphnis me malus urit, ego hanc in Daphnide laurum.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Talis amor Daphnin, qualis quum fessa juvencum
Per nemora atque altos quærendo bucula lucos
Propter aquæ rivum viridi procumbit in ulva,
Perdita, nec seræ meminit decedere nocti-
Talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Has olim exuvias mihi perfidus ille reliquit
Pignora cara sui, quæ nunc ego limine in ipso,
Terra, tibi mando; debent hæc pignora Daphnin.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Has herbas atque hæc Ponto mihi lecta venena
Ipse dedit Moris; nascuntur plurima Ponto.
His ego sæpe lupum fieri et se condere silvis
Morin, sæpe animas imis excire sepulcris,
Atque satas alio vidi traducere messes.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Fer cineres, Amarylli, foras, rivoque fluenti

Transque caput jace, nec respexeris. His ego Daphnin
Aggrediar; nihil ille deos, nil carmina curat.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Aspice; corripuit tremulis altaria flammis

Sponte sua, dum ferre moror, cinis ipse. Bonum sit!
Nescio quid certe est; et Hylax in limine latrat.
Credimus? an, qui amant, ipsi sibi somnia fingunt ?
Parcite, ab urbe venit, jam parcite, carmina, Daphnis."

ECLOGA IX. MERIS.

LYC. Quo te, Mori, pedes ? an, quo via ducit, in urbem? MER. O Lycida, vivi pervenimus, advena nostri (Quod nunquam veriti sumus,) ut possessor agelli Diceret: "Hæc mea sunt; veteres migrate coloni." Nunc victi, tristes, quoniam Fors omnia versat, Hos illi (quod nec bene vertat) mittimus hædos.

LYC. Certe equidem audieram, qua se subducere colles Incipiunt, mollique jugum demittere clivo, Usque ad aquam et veteres, jam fracta cacumina, fagos, Omnia carminibus vestrum servasse Menalcan.

MER. Audieras, et fama fuit; sed carmina tantum
Nostra valent, Lycida, tela inter Martia, quantum
Chaonias dicunt, aquila veniente, columbas.
Quod nisi me quacumque novas incidere lites
Ante sinistra cava monuisset ab ilice cornix :
Nec tuus hic Moris, nec viveret ipse Menalcas.

LYC. Heu, caditin quemquam tantum scelus? heu, tua nobis
Pæne simul tecum solatia rapta, Menalca ?
Quis caneret Nymphas ? quis humum florentibus herbis
Spargeret, aut viridi fontes induceret umbra?
Vel quæ sublegi tacitus tibi carmina nuper
Quum te ad delicias ferres, Amaryllida, nostras ?
"Tityre, dum redeo, brevis est via, pasce capellas,

Et potum pastas age, Tityre, et inter agendum
Occursare capro, cornu ferit ille, caveto ?"

MER. Immo hæc, quæ Varo nec dum perfecta canebat:
"Vare, tuum nomen, superet modo Mantua nobis,
Mantua væ miseræ nimium vicina Cremonæ,
Cantantes sublime ferent ad sidera cycni."

LYC. Sic tua Cyrneas fugiant examina taxos;
Sic cytiso pasta distendant ubera vaccæ :
Incipe, si quid habes. Et me fecere poëtam
Pierides; sunt et mihi carmina; me quoque dicunt
Vatem pastores; sed non ego credulus illis.

Nam neque adhuc Vario videor nec dicere Cinna
Digna, sed argutos inter strepere anser olores.

MER. Id quidem ago, et tacitus, Lycida, mecum ipse voluto,
Si valeam meminisse; neque est ignobile carmen.
"Huc ades, o Galatea; quis est nam ludus in undis?
Hic ver purpureum; varios hic flumina circum
Fundit humus flores; hic candida populus antro
Imminet, et lentæ texunt umbracula vites.
Huc ades; insani feriant sine litora fluctus."

LYC. Quid, quæ te pura solum sub nocte canentem Audieram? numeros memini, si verba tenerem.

MER. "Daphni, quid antiquos signorum suspicis ortus?
Ecce Dionæi processit Cæsaris astrum,
Astrum, quo segetes gauderent frugibus, et quo
Duceret apricis in collibus uva colorem.

Insere, Daphni, piros; carpent tua poma nepotes."
Omnia fert ætas, animum quoque: sæpe ego longos
Cantando puerum memini me condere soles:
Nunc oblita mihi tot carmina. Vox quoque Morin
Jam fugit ipsa; lupi Morin videre priores.

omnes,

Sed tamen ista satis referet tibi sæpe Menalcas.
LYC. Causando nostros in longum ducis amores.
Et nunc omne tibi stratum silet æquor; et
Aspice, ventosi ceciderunt murmuris auræ.
Hinc adeo media est nobis via; namque sepulcrum
Incipit apparere Bianoris. Hic ubi densas
Agricolæ stringunt frondes, hic, eri, canamus;
Hic hædos depone: tamen veniemus in urbem.
Aut si, nox pluviam ne colligat ante, veremur,
Cantantes licet usque (minus via lædat) eamus.
Cantantes ut eamus, ego hoc te fasce levabo.

MER. Desine plura, puer, et, quod nunc instat, agamus Carmina tum melius, quum venerit ipse, canemus.

ECLOGA X. GALLUS.

EXTREMUM hunc, Arethusa, mihi concede laborem.
Pauca meo Gallo, sed quæ legat ipsa Lycoris,
Carmina sunt dicenda. Neget quis carmina Gallo?
Sic tibi, quum fluctus subterlabere Sicanos,
Doris amara suam non intermisceat undam.
Incipe; sollicitos Galli dicamus amores,
Dum tenera attondent simæ virgulta capellæ.
Non canimus surdis; respondent omnia silvæ.

66

Quæ nemora, aut qui vos saltus habuere, puellæ
Naïdes, indigno quum Gallus amore periret?
Nam neque Parnasi vobis juga, nam neque Pindi
Ulla moram fecere, neque Aonie Aganippe.
Illum etiam lauri, etiam flevere myrice;
Pinifer illum etiam sola sub rupe jacentem
Mænalus et gelidi fleverunt saxa Lycæi;
Stant et oves circum, nostri nec pœnitet illas;
Nec te pœniteat pecoris, divine poëta:
Et formosus oves ad flumina pavit Adonis.
Venit et upilio; tardi venere bubulci;
Uvidus hiberna venit de glande Menalcas.

Omnes, "Unde amor iste," rogant, "tibi ?" Venit Apollo;
"Galle, quid insanis ?" inquit; "tua cura Lycoris
Perque nives alium perque horrida castra secuta est."
Venit et agresti capitis Silvanus honore,
Florentes ferulas et grandia lilia quassans.
Pan, deus Arcadiæ, venit, quem vidimus ipsi
Sanguineis ebuli baccis minioque rubentem.
Ecquis erit modus ?" inquit.

"Amor non talia curat.