Homerica (Continuantur ex Vol. XIX p. 160), scripsit J. VAN 127-140. Ad Sophoclem, scripsit E. B. KOSTER. 141-143. Ad Aeschinis orationem xarà Táρxov, scripsit G. M. SAKOR- Ad Terentii Eunuchum (vss. 64 sqq.), scripsit J. J. H.. 167. Ad Quintum Smyrnaeum, scripsit H. VAN HERWERDEN 168-176. Observatiunculae de iure Romano (Continuantur ex huius Vol. 177-196. Ad Apollodori Bibliothecae partis ineditae fragmenta, scripsit 197-200. Ad Herodam, scripsit H. v. H.. 200-201. Quaestiones ad Historiam Scenicam pertinentes (Continuantur ex Vol. XVIII pag. 75), scripsit J. VAN LEEUWEN J.F.. 202-223. 223. BIBLIOTHECA PHILOLOGICA BATAVA quater in anno prodibit Calendis Ianuariis, Aprilibus, Iuliis, Octobribus. Pretium annuum erit floren. 5.25. Singuli fasciculi separatim non venibunt. Postquam ante hos sex annos altera mea editio harum epistolarum prodiit, multi viri docti eas emendare et eruditionis suae copiis illustrare aggressi sunt. Vidi et attente legi, quae C. A. Lehmannus in parte prima Quaestionum Tullianarum, quae R. Y. Tyrrellus in volumine secundo et tertio suae editionis omnium epistolarum protulerunt, quaeque A. Otto in Musei philologici Rhenani XLI, 3 scripsit, multaque in iis inveni, quibus plane assentior. Legi etiam, sed non laudo, quae W. Marshall in libro, qui inscribitur Cruces and criticisms (Londini 1886) p. 29-47, et quae E. Spanoghe in Emendationibus Tullianis (L. B. 1890) p. 48-54 coniecerunt. Quum vel mea sponte vel aliorum scriptis excitatus saepius ad meam editionem redirem, inveni quae in meo commentario vel immutata vel magis ornata cuperem. Liceat nunc mihi nonnulla eorum promere et Mnemosynes lectoribus offerre. Fortasse aliquid conferent ad has epistolas melius intellegendas. I. 13, 1. Accedit eo, quod mihi non **, ut quisque in Epirum proficiscitur. Lacunam male impleri verbis est notum monui in mea editione, et conieci excidisse bonus est : utilis est. Sic de Orat. III. 139 Critias et Alcibiades civibus (sic scribendum pro civitatibus; nam illi eiusdem erant civitatis) suis non boni fuisse dicuntur. Idem nomen excidisse videtur in Frontini Strateg. II. 3, 23, ubi codices optimi Harleianus et Parisinus praebent: Imperator iussit suos equites equis desilire pedestrique pugna confligere: quo genere consecutus, ne quis non locus victoriam eius moraretur. Scribendum censeo: quo genere consecutus (est), ne equis non (bonus) locus v. e. m. In Epist. ad Att. nunc scribendum censeo: Accedit eo, quod mihi non bonus est quivis qui in Epirum proficiscitur. I. 18, 1. Metellus non homo, sed „litus atque aer et solitudo mera". Vanas esse multorum coniecturas et hic sermonem esse de consule Q. Metello Celere eodem fere tempore docuerunt I. Vahlenus in Indice lect. Berolinensi a. 1879 p. 11 seq. et R. Y. Tyrrell, the Corresp. of Cicero Vol. I p. 96. Itaque deleatur signum corruptelae nomini in mea aliorumque editionibus praepositum. II. 1,7. nostri autem principes digito se caelum putent attingere. Digito caelum attingere est facere quae fieri non possunt. Similia sunt, quae legimus in Ovidii ep. ex Ponto II. 2, 9 seq. Non ego concepi, si Pelion Ossa tulisset, Clara mea tangi sidera posse manu. et in Propertii El. III. 30, 50: Tu prius et fluctus poteris siccare marinos II. 1, 12. si me amas, cura ut conserventur. Sententia non integra est, nisi addas quae in margine codicis Medicei scripta sunt: et ad me perferantur. II. 2, 2. Theod. Bergkius in disputatione de Aristotelis Tela Abnvaiwv (Kleine philol. Schriften II p. 531) defendit h. 1. sermonem esse de tribus Aristotelis Teixis et pro Dicaearchi scribi vult Dicaearchiae o: Puteolis. Sed primum non est verisimile hanc epistolam scriptam esse in Puteolano potius quam. in Tusculano, ut vulgo statuitur, tum Cicero nunquam alias Puteolos appellat Dicaearchiam, postremo non poterat scribere magnum acervum sine ulla definitione. At idem Bergkius ingeniose correxit verba, quae in Med. sic scripta sunt: mihi hredes lege hec doceo mirabilis vir est, scribendo: Mihi crede, si leges, Exßonon mirabilis vir est. II. 6, 1. duumvirum. Iis, quae de hoc genetivo contracto monui, addo similiter legi apud Livium XXVII. 8, 4 in optimo codice Puteano: decemvirum sacris faciundis creatus C. Laetorius, quum saepius ab eo duumvir et duumviri appellentur. Gellius antiquum morem servavit I. 12, 6. III. 9, 4, quum in M. Varronis scripto legisset: Ego triumvirum, vocatus a Porcio tribuno plebis, non ivi. XIII. 12, 6. II. 9, 1. Festive orbis hic reipublicae (pro: in re publica) est conversus, citius omnino quam oportuit culpa Catonis et rursus improbitate istorum cet. Ita hunc locum scribendum existimavi et etiam nunc existimo. Frid. Schmidt in disputatione Zur Kritik und Erklärung der Briefe Ciceros an Atticus Norimbergae anno 1879 edita (quam non prius in meas manus venisse doleo; nam multa continet omnino probanda) pro sed rursus scripsit: sed eversus. Ei respondeo orbem converti posse, non everti. Currus, navis, civitas evertitur, non orbis. II. 16, 4. Si possum discedere, ne causa optima in senatu pereat, ego satisfaciam publicanis. Verbum discedere Orellio, Wesenbergio mihique corruptum est visum. Frid. Schmidt 1.1. p. 18 seqq. nihil mutandum censet interpretatus discedere in sententiam alicuius et ne pereat dictum putat pro: hac conditione, ne pereat. Sed nullo exemplo probavit discedere absolute positum illam vim habere, neque causam optimam dici pro causa meliore, quando agitur de duabus causis. III. 6. idque ad multa pertinuit. Recipiendum censeo e margine cod. Med. pertinuisset. Sententia est: idque multarum rerum causa utile fuisset, sed factum non est. IIII. 1, 7. (Pompeius) ad omnia me alterum se fore dixit. In Med. ad desideratur. Nescio quis addiderit. Poetae, ut Vergilius Aen. IIII. 558, et argenteae aetatis seriptores omnia adverbialiter posuerunt. Sed Cicero h. 1. vel ad omnia in omnibus rebus, vel omnino scribere debuit. IIII. 2, 4. Quum ad Clodium ventum esset, cupiit diem consumere, neque ei finis est factus. Ultima verba Gronovius ita interpretatus est: „non pro potestate consules iusserunt eum silere", in quo vir summus lapsus est. Nam consules non habebant talem potestatem. Neque ei finis est factus dicitur pro: nec finem fecit orationi suae. Cf. Gellius N. A. IIII. 10, 8 quum finem non faceret de M. Catone in senatu sententiam dicente. IIII. 3, 5. Nova quaedam divina mitto. Male duce Ernesto de integritate horum verborum dubitavi. Cicero iis declarat se silentio praeterire quaedam nuper a Milone egregie facta. IIII. 3, 6. re familiari comminuti sumus. Quinti fratris tamen liberalitati pro facultatibus nostris, ne omnino exhaustus essem, illo recusante subsidiis amicorum respondemus. Quaeritur dicatne his verbis Cicero se partim sua pecunia, partim subsidiis amicorum liberalitati fratris satisfacere, ut visum est Tyrrello, an quum ipsius res familiaris non sufficeret, ad eam rem usum esse pecunia amicorum, itaque versura solvisse. Hoc ego defendi et nunc etiam verum puto. Dicit se re familiari comminutum : valde minutum. Ciceronis facultates erant attritae. Non potest suis facultatibus respondere fratris liberalitati, sed facit hoc ope amicorum. Itaque non scribit facultatibus nostris, sed pro facultatibus nostris : loco pecuniae nostrae, ut supra II. 5, 1 Cato mihi unus est pro centum milibus. IIII. 46, 2. Mediusfidius ne tu emisti ludum praeclarum. Sic post Ernestum plerique haec verba ediderunt, quum in codd. locum sit scriptum, quod Gronovius de Sestert. II. 7 p. 104 et in dictatis MSS. explicat locum ad spectandos gladiatores, quem Atticus emerat in diem, ne ad singula munera lucar dare cogeretur. Sed quum munera gladiatoria illo tempore in foro darentur, non erant loca ad spectandum fixa, itaque non poterant emi; nonnumquam fuisse locata ab iis, qui munus populo dabant, novimus e Plutarcho in C. Graccho, 12 (0εwpnτýρix κύκλῳ κατασκευάσαντες ἐξεμίσθουν). Alii locum interpretantur ludum gladiatorium, locum ubi exercerentur gladiatores. Atque ita haec verba acceperunt Mongaltius et Wielandus. Sed quo |